Showing posts with label Londyn. Show all posts
Showing posts with label Londyn. Show all posts

11/09/2011

Londyn - trochę nietypowa wycieczka

Home

Londyn to miasto odwiedzane rokrocznie przez miliony turystów. Twierdza Tower, Tower Bridge, Pałac Buckingham to tylko z niektórych miejsc, które znajdują się na liście do zobaczenia dla wielu odwiedzających. Ja też nie omieszkałem pokazać się w tych i wielu innych miejscach, ale w tym poście chciałbym zachęcić do wizyty w innym, trochę bardziej nietypowym miejscu. Mam na myśli Thorpe Park czyli wesołe miasteczko zlokalizowane pod Londynem (ok. 40 minut pociągiem + 10 minut autobusem). Bilet kosztuje dla dorosłych 40 funtów, ale cenę można zbić o 35% przy zakupie online lub nawet 50% przy zakupie grupowym (7 biletów).

Miasteczko oferuje bardzo dużo dla miłośników przeciążeń, chyba nawet więcej niż konkurencyjny park Alton Towers. Wspomnę tylko o Stealth, w którym osiągamy prędkość ok. 130 km/h w ciągu 1.8 sekundy, maksymalne przeciążenie to prawie 5G (wciska w fotel), a najwyższy punkt kolejki znajduje się 60m nad ziemią. Robi niesamowite wrażenie, do tego stopnia, że bez zastanowienia zdecydowałem się na drugą przejażdżkę.

Z rzeczy praktycznych to w parku jest tłoczno nawet poza sezonem. Mówię tutaj o weekendach, w ciągu tygodnia może być lepiej. W związku z tym należy przygotować się na długie czekanie, nawet do 2 godzin aby dostać się na kilkunasto sekundową przejażdżkę! Kolejki można ominąć na dwa sposoby. Pierwszy to tzw. single riders. Polega to na tym, że najpierw do wagoników ładowane są osoby z normalnej kolejki i jeśli zostają wolne miejsca (bo ktoś nie chce jechać sam tylko z przyjaciółmi) to wsiada osoba z kolejki dla single riders. Kolejka ta przeważnie jest dużo krótsza niż normalna, ale po pierwsze nie jest dostępna wszędzie, a po drugie dużo zależy od szczęścia. Równie dobrze może być tak, że czas oczekiwania będzie taki jak w normalnej kolejce.

Drugi sposób jest dużo skuteczniejszy, ale nie ma nic za darmo i to dosłownie. Można kupić bilety fast tracks, które pozwalają wejść na atrakcje bez czekania w kolejce. Pojedynczy bilet (jeden przejazd na jednej atrakcji) to koszt od 2 do 5 funtów. Czy warto? Niech każdy odpowie sobie samemu, czy woli czekać czy nie.

Wizytę w Thorper Park szczerze polecam wszystkim, którzy lubią takie atrakcje, szczególnie, że jest zlokalizowany blisko Londynu. Ja bawiłem się tam naprawdę dobrze. Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

22/08/2011

Londyn - metro (wskazówki)

Home

W ostatnim poście dotyczącym metra w Londynie obiecałem, że dam kilka wskazówek o tym jak z niego korzystać (o innych środkach transportu nie napiszę bo nie używam). Nie będzie to jakaś wiedza tajemna, ale kiedy jest się po raz pierwszy w Londynie, to nie wszystko jest oczywiste.
  • Nie opłaca się kupować biletów za gotówkę. Tak zakupiony bilet dla pierwszej strefy, w porównaniu do biletu elektronicznego, może być nawet 2 razy droższy. Dla dalszych stref różnica jest mniejsza, ale na przykład większość atrakcji turystycznych znajduje się w pierwszej strefie.
  • Osobiście korzystam z karty Oyster czyli odpowiednika Warszawskiej Karty Miejskiej z tą jednak różnicą, że Oyster oferuje więcej możliwości. Na taką kartę można załadować bilet okresowy, ale również określoną sumę pieniędzy do wydania na przejazdy tzw. pay as you go. Z metra korzystam raz na jakiś czas więc jest to dla mnie idealne rozwiązanie.
  • Kartę Oyster kupujemy (ładujemy) w automatach biletowych ustawionych w metrze lub w kasach. Przy zakupie zostanie pobrany zwrotny depozyt wysokosci 5 funtów.
  • Nie na każdej stacji znajdziemy kasy biletowe, automaty natomiast tak.
  • Ważne!!!Korzystając z karty Oyster trzeba koniecznie pamiętać żeby zbliżyć kartę do czytnika (oznaczone sa charakterystycznymi żółtymi kółkami) przy wejściu ale i przy wyjściu z metra. W innym wypadku zostaniemy obciążeni dodatkową opłatą (nie wiem ile dokładnie). W większości wypadków nie ma z tym problemu ponieważ nie przejdziemy przez barierki bez ważnego biletu. Niestety na niektórych stacjach nie ma barierek. Czasami zdarzy się również, że barierki są otwarte ale wtedy też trzeba pamiętać o czytniku.
  • Po zarejestrowaniu karty Oyster na tej stronie będziemy mogli śledzić historię naszych podróży oraz doładować kartę on-line. Jeśli chcemy kupić bilet okresowy na czas dłuższy niż tydzień rejestracja jest wymagana.
  • Ważne!!! Jeśli mamy kartę pay as you go to mamy zagwarantowane, że danego dnia nie wydamy na przejazdy więcej niż koszt biletu dziennego. Szczegóły można znaleźć tutaj.
  • Warto korzystać ze strony Transport for London. Znajdziemy tam bardzo dobrą wyszukiwarkę połączeń oraz informacje o planowanych remontach poszczególnych linii. Generalnie remonty przeprowadzane są w weekendy.
  • Nie wszystkie stacje metra mają windę.
  • Na stacjach metrach można znaleźć broszurki z planem metra - bardzo przydatne.
  • Jeśli ktoś źle znosi wysokie temperaturę lub duchotę, to schodząc do metra (szczególnie korzystając z linii głębinowych) warto zaopatrzyć się w butelkę wody.
  • Szczegółowy cennik znajdziemy tutaj
Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

18/08/2011

Londyn - zamieszki

Home

Z publikacją tego posta czekałem aż zamieszki w Londynie ucichną i sprawa zostanie zapomniana przez media. No i się doczekałem. Obecnie w polskich mediach ciężko znaleźć jakąś wzmiankę na ten temat podczas gdy jeszcze jakiś czas temu można było odnieść wrażenie, że Londyn to strefa wojny.

O zamieszkach usłyszałam po raz pierwszy, kiedy spytała mnie o nie żona. Potem także rodzina i znajomi pytali mnie czy nic mi nie jest, czy jestem bezpieczny itd. Nie dziwię się temu, bo kiedy przeglądam artykuły na temat zamieszek, okraszone strasznymi zdjęciami, to przyznam, że nie wyglądało to fajnie. Osobiście oprócz większej liczby policjantów na ulicach nie widziałem innych skutków rozruchów.

To pokazuje jaka może być różnica pomiędzy rzeczywistością, a obrazem świata przedstawianym przez prasę. Nie twierdzę, że problemu nie było bo problem oczywiście był (jest) i to duży. Wielu ludzi zostało poszkodowanych i przeżyło ciężkie chwile. Ale tak nie było w całym mieście. W tym samym czasie, wbrew temu co pokazywały media, w Londynie toczyło się normalne życie.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

01/08/2011

Londyn - metro (trochę narzekania)

Home

Dzisiaj napiszę o metrze londyńskim, które należy do najstarszych i najbardziej rozbudowanych na świecie, a z którego w porównaniu do innych środków transportu korzystam najczęściej. Dwanaście linii wijących się pod miastem w porównaniu do jednej budowanej 25 lat w Warszawie robi wrażenie i budzi zazdrość. Ja chciałbym jednak pokazać, że jeśli choć na chwilę zapomnimy o liczbie linii to metro warszawskie zacznie wygrywać z londyńskim pod wieloma względami.

Zacznę od tego, że w londyńskim metrze jest bardzo duszno i gorąco. Nawet jeśli na dworze jest zimno i założyliśmy kurtkę to po zejściu do metra z pewnością ją zdejmiemy. Na przewarzającej liczbie stacji i w pociągach niestety brakuje klimatyzacji. Czytałem, że w najbliższym czasie na jednej z linii mają zostać wprowadzone pociągi z klimatyzacją ale to kropla w morzu potrzeb. Póki co przemieszczanie się metrem to przyjemnych nie należy, a zarząd metra zaleca aby w podróż wybrać się z butelką wody.

Komfortu nie poprawia fakt, że stacje w londyńskim metrze są bardzo małe, szczególnie te głębinowe. Jest akurat tyle miejsca aby zmieścił się pociąg i niewiele więcej. Biorąc pod uwagę to co widziałem, tak na oko przeciętna szerokość peronu to 3-4 metry. Pod tym względem Warszawa bije Londyn na głowę. Mniejsze są również wagony (z ciekawostek to na poszczególnych liniach mają różne rozmiary). W Warszawie bez problemu stoję wyprostowany, w Londynie mieszczę się po środku wagonu.

W londyńskim metrze brakuje również tzw. komór rozprężających powietrze. Powoduje to, że pociąg wjeżdżający na stację wpycha przed sobą ogromną masę powietrza, która uderza w pasażerów. Może to i drobiazg ale pokazuje, że metro w Warszawie należy do nowoczesnych. Potwierdza to, również fakt, że wszystkie stacje metra w Warszawie przystosowane są dla niepełnosprawnych (mam na myśli windy), a w Londynie nie.

Z innych rzeczy to jadąc metrem w Londynie mam wrażenie, że tory do najprostszych nie należą. Obserwując wagon jadący przed nami albo za nami można zauważyć jak nim rzuca, czasami jest jakby trochę wyżej, a czasami niżej :). Metro w Londynie jest również po prostu drugie, nawet biorąc pod uwagę wyższe zarobki. Koszt jednego przejazdy w ramach pierwsze strefy to na tą chwilę 1.9 funta szterlinga i to przy założeniu, że korzystamy z karty magnetycznej (tzw. Oyster). Tradycyjne bilety są jeszcze droższe.

Tyle narzekania. Ideałem byłoby metro nowoczesne jak w Warszawie ale z taką liczbą linii jak w Londynie (może moje wnuki tego doczekają). W kolejnych postach chciałbym dać kilka wskazówek jak korzystać z metra w Londynie.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

29/07/2011

Londyn - kosze na śmieci

Home

Z ciekawostek. W Londynie jest bardzo mało koszy. W gruncie rzeczy jeśli mamy do wyrzucenia jakiś papierek, niedopałek papierosa itp. do mamy dwa wyjścia: schować do kieszeni lub wyrzucić na ulicę. Wiele osób, a w szczególności palacze wybierają drugą opcję. Służby sprzątające są jednak bardzo sprawne dlatego miasto nie jest zaśmiecone.

Ciekawe jest natomiast dlaczego tych koszy jest tak mało. Kolega stwierdził, że to pozostałość po czasach kiedy aktywna była Irlandzka Armia Republikańska. Kosz na śmieci to doskonałe miejsce na podłożenie bomby i dlatego usunięto je z ulic tylko, że potem "zapomniano" je przywrócić.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

22/07/2011

Londyn - przechodzenia przez ulicę

Home

W Polsce od maleńkiego uczono mnie, że przez ulicę należy przechodzić na pasach i kiedy pali się zielone światło. Swego czego przekonałem się również ile wynosi mandat za przechodzenie na czerwonym świetle:) Kiedy wyjeżdżam za granicę z założenia stosuję te same zasady, choćby dlatego, żeby nie płacić potencjalnie wyższych mandatów niż w Polsce.

W Londynie (nie wiem czy jest tak w całym Zjednoczonym Królestwie), co mnie bardzo zaskoczyło, sprawa ma się zupełnie inaczej. Zdecydowana większość osób przechodzi na czerwonym świetle i jest to właściwie zasadą. Początkowo miałem jednak pewne skrupuły. O tym, że jest to "dozwolone" przekonałem sie kiedy zobaczyłem, że policja nie reaguje na ten niecny proceder nawet jeśli przechodzi się na czerwonym świetle tuż koło właśnie ruszającego radiowozu!

Z czego wynika to przyzwolenie na łamanie prawa? Od kolegi dowiedziałem się, że wbrew pozorom wszystko dzieje się w majestacie prawa. Z ciekawości poszukałem informacji na ten temat i wygląda na to, że kolega miał rację. Otóż przepisy dotyczące przechodzenia przez jezdnię sformułowano przy użyciu wyrażeń "should/should not" albo "do/do not" (rada/zalecenie), a nie "must/must not" (zakaz/nakraz). Innymi słowy napisano, że "nie powinno" się przechodzić na czerwonym świetle zamiast, że "jest zabronione/nie wolno" przechodzić na czerwonym świetle.

Takie podejście do przechodzenia przez ulicę z pewnością przyspiesza poruszanie się po Londynie. Trzeba jednak pamiętać, że robimy to na swoją odpowiedzialność. Jeśli zostaniemy potrąceni przez samochód to będzie to nasza wina.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

13/07/2011

Londyn - pogotowie

Home

Dzisiaj idąc do pracy byłem świadkiem jak pogotowie udzielało pomocy kobiecie, która zasłabła na moście London Bridge. Co w tym takiego ciekawego, ze postanowiłem o tym napisać? Moją uwagę zwrócił środek transportu jakim przyjechał ratownik czyli rower. Słyszałem o tym ale po raz pierwszy widziałem.

Temat podrążyłem trochę bardziej i dowiedziałem się, że w Londynie pogotowie posługuje się oczywiście samochodami ale również motocyklami (motorcycle responders) i rowerami (cycle responders). Dwa ostatnie środki transportu używane są w najbardziej ruchliwych/zakorkowanych dzielnicach tak aby nawet w godzinach szczytu dotrzeć do poszkodowanego w jak najkrótszym czasie. Za takim rowerowym pogotowiem wysyłany jest również ambulans. Jeśli jednak okaże się, ze poszkodowany nie musi zostać przetransportowany do szpitala to ratownik może odwołać wyjazd. Dzięki takiemu podejściu, od momentu wprowadzenia pogotowania rowerowego (10 lat temu) ambulanse musiały wyjechać o 20 tysięcy razy mniej, co przekłada się przecież na konkretne pieniądze. Inny niespotykany w Polsce "wynalazek" to Ambulance community responder czyli jednoosobowe pogotowie samochodowe, w którym pracują ochotnicy. Ich celem jest dotarcie do pacjenta i utrzymanie go przy życiu, aż do przybycia ambulansu, których liczba jest ograniczona.

O Brytyjskiej służbie zdrowia słyszałem dwie opinie, ze jest zła albo, że jest bardzo zła. Mam nadzieję, ze nie będę miał okazji tego zweryfikować ale przynajmniej pogotowie wygląda tutaj na dobrze zorganizowane i sprawnie działające.

Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

10/07/2011

Londyn - ceny jedzenia

Home

Dzisiaj wrócę do tego jak żyje się w Londynie, a konkretniej do cen artykułów spożywczych i innych. Trochę zakupów już zrobiłem i na podstawie paragonów sporządziłem listę wybranych produktów wraz z cenami w supermarketach (Tesco, Lidl, Sainsbury's). Lista ta znajduje się na końcu postu. Oczywiście nie jest kompletna ale pi razy oko pozwala zorientować się w poziomie cen. Po miesiącu pobytu sporządzę natomiast podsumowanie ile przez ten czas kosztowało mnie jedzenie.

Czy jest drogo? Trochę na pewno ale ogólnie możemy być dumni bo ceny w Polsce z pewnością osiągnęły Europejski albo prawie Europejski poziom. Szkoda, że to samo nie dotyczy pensji :) Dodam jeszcze, że dość powszechne są promocje rodzaju kup 3 paczki wędliny, a zapłać za dwie co przy większych zakupach pozwala znacząco obniżyć ich koszt.

Sporo droższe jest na pewno żywienie się na mieście np.: za kebab zapłaciłem 5£, za narodowe danie Brytyjczyków czyli Fish&Chips 10£, a za świeżo zrobioną kanapkę z szynką (takie 2 trójkąty) 3.5£. Duży kubełek ryżu z kurczakiem curry lub zestaw obiadowy Sushi w sieciówce Wasabi (bardzo polecam) to koszt odpowiednio ok. 5£ i ok. 6,5£. Są to ceny z centrum Londynu, więc z pewnością trochę zawyżone ale tak czy inaczej jest drożej niż w Polsce. Jeśli chodzi o bardzo ważną rzecz czyli cenę piwa to 1 pinta (~568 ml) w pubie kosztuje ok. 3,5£. Do tematu piwa i pubów wrócę jeszcze później.
  • Coca cola 2L 1,5£ - 1,89£
  • Woda mineralna 2L 0,45£
  • Piwo 0,81£-1,1£
  • Sok pomarańczowy 1 L 1,19£ - 1,56£
  • 1 kg jabłek 1,5£
  • 1 kg pomidorów 1,99£
  • 1 kg cebuli1,2 £
  • 1 banan 0,18£
  • Mała puszka pomidorów 0,41£
  • Słoik ogórków konserwowych 0,99£
  • Mały słoik oliwek 0,59£
  • Paczka Spaghetti 0,79£
  • 0,5 kg soli 0,15£
  • 50g pieprzu 0,55£
  • 0,5 kg wołowego mięsa mielonego 2,69£
  • 4 steki wieprzowe (nie pamiętam wagi, tak na 2 obiady) 3,29£
  • Chleb pełnoziarnisty 1,25 £
  • Zupka w proszku 0,19£
  • Czteropak jogurtów Activia 1,66£
  • masło 1,6£
  • 1 Kg paczka frytek McCane 1,86£
  • Paczka wędliny 140g 1,15£
  • 15 jajek 1,25£
  • 1 kg proszku do prania Persil
  • batonik Snicker 0,50£ - 0,60£


Linki do poprzednich postów z serii na temat życia w Londynie:

06/07/2011

Londyn - początek

Home

Życie podąża różnymi ścieżkami, a mnie ostatnio przywiało do Londynu. Zawsze lubiłem czytać o życiu i pracy w innych krajach dlatego postanowiłem, że korzystając z okazji będę dzielił się swoimi wrażeniami na blogu.

Zacznę od tego, że jestem w podróży służbowej, a więc jestem w tej komfortowej sytuacji, że przyjechałem na gotowe. Z tego powodu nie mogę jednak opisać z autopsji jak wygląda szukanie pracy czy mieszkania w Londynie. Skupię się, więc na innych rzeczach: ile kosztuje mnie życie z wyłączeniem kosztów około mieszkaniowych, jak wyglądają dojazdy do pracy, czy miasto mi się podoba itd. Tym samym mocno odbiegnę od zwyczajnej tematyki bloga ale mam nadzieję, że się spodoba. Posty na ten temat chciałbym publikować co kilka dni ale będzie to raczej zlepek luźno powiązanych z sobą wpisów niż z góry zaplanowana seria.

Na początek kilka zdań o tym jak idzie mi dogadywanie się z autochtonami. Wyjeżdżając do Londynu miałem z jednej strony wiele powodów sądzić, że nie będę miał z tym większych problemów ale miałem również trochę obaw. Jeśli ktoś chciałby porównać swój poziom znajomości angielskiego z moim to uczę się go od czasów podstawówki przy czym intensywną naukę zacząłem tak naprawdę w liceum. Mam też zdany egzamin CAE. Do tej pory angielskiego używałem głównie do czytania dokumentacji technicznej, książek, forów czy blogów. Rzadziej pisałem po angielsku, a już bardzo rzadko miałem okazję rozmawiać po angielsku, w szczególności na tematy inne niż techniczne.

Przechodząc do setna to po tych kilku dniach pobytu muszę powiedzieć, że jest dobrze. W przeważającej liczbie przypadków nie mam żadnych albo prawie żadnych problemów z porozumiewaniem się po angielsku. Równocześnie zdarzyło się jednak, że w czasie rozmowy, pomimo poproszenia o powtórzenie, z powodu akcentu nie byłem w stanie wyłowić z wypowiedzi bardzo wielu słów i mogłem zrozumieć tylko ogólny sens wypowiedzi. Mam jednak nadzieję, że to tylko kwestia czasu i osłuchania. Muszę również przyznać, że jestem mile zaskoczony ponieważ większość do tej pory spotkanych przeze mnie osób nie mówi z bardzo silnym akcentem, który utrudniałby zrozumienie.

Jeśli chodzi o mówienie to otrzymałem nawet komplement od rodowitego Anglika, że mój angielski jest bardzo dobry :) Co prawda moim zdaniem rozmawiając z rzeczonym Anglikiem popełniłem sporo błędów gramatycznych i czasem brakowało mi słów ale to pokazuje, że najważniejsze to żeby się nie bać i mówić, mówić i jeszcze raz mówić. Dla mieszkańców danego kraju, w tym przypadku dla Brytyjczyków, najważniejsze jest przecież to, że mówi się w ich języku, a więc nie powinniśmy być dla siebie zbyt surowi. To przypomina mi anegdotę jaką opowiedział mi kolega z Polski. Otóż kiedy ubiegał się o pracę to odbył rozmowę z headhunter'em, który stwierdził, że z tym jego angielskim to mogło by być dużo lepiej, że popełnia błędy itd. Pomimo sceptycyzmu headhunter'a odbył rozmowę z Anglikami, a oni nie mieli zastrzeżeń i go zatrudnili. Dodam jeszcze, że jego angielski jest moim zdaniem lepszy od mojego.

Na koniec osobom, które wyjeżdżają za granicę i podobnie jak ja rzadko rozmawiają po angielsku polecam przed samym wyjazdem wykupić kilka godzin konwersacji z lektorem aby się rozgadać. Ja tak zrobiłem i sądzę, że pomogło.