16/07/2014

LaTeX + PDF + obrazki

Home

Korzystając z LaTeX'a dokumenty PDF można tworzyć na przynajmniej dwa sposoby. Te znane mi to:
  • Pliki źródłowe *.tex -> dokument w formacie DVI -> PDF
  • Pliki źródłowe *.tex -> PDF
W pierwszym przypadku używamy dwóch programów tj. latex.exe oraz dvipdfm.exe, a w drugim tylko jednego tj. pdflatex.exe. Do tej pory stosowałem pierwsze podejście, ale w pewnym momencie chciałem skorzystać z szablonu, który był dostosowany do drugiego podejścia. I tu zaczęły się problemy, na których straciłem dużo czasu, a więc piszę ten post ku pamięci. Problemy te dotyczyły osadzania obrazków w dokumencie PDF.

Pierwszy problem polegał na tym, że kompilator krzyczał, że nie rozpoznaje rozszerzenia PS. To udało mi się przewalczyć w miarę szybko zmieniając rozszerzenia na EPS. Dziwne, ale zadziałało. Jakie było jednak moje zdziwienie kiedy po otworzeniu wygenerowanego dokumentu PDF nie znalazłem w nim żadnych obrazków, a dokładniej w miejscach przeznaczonych na obrazki widniały białe obszary o rozmiarze obrazków! Rozwiązanie okazało się jest dziwniejsze niż wcześniej. Otóż, wystarczyło z nazwy obrazka usunąć rozszerzenie czyli zamiast obrazek.eps wpisać obrazek.

Na tym nie koniec. Po jakimś czasie udało mi się doprowadzić do sytuacji kiedy obrazki były widoczne w dokumencie PDF zarówno kiedy nazwa zawierała rozszerzenie jak i bez niego. Otóż w celu umieszczenia w dokumencie obrazka w formacie JPG najpierw konwertuję go do formatu PS przy pomocy programu jpeg2ps.exe. Nie pamiętam już dlaczego, ale jpeg2ps.exe używałem z przełącznikiem -b. Nie wnikając w szczegóły do czego służy, po jego usunięciu problem ustąpił.

Mam nadzieję, że te krótkie wskazówki oszczędzą komuś czasu. Cały czas uważam, że LaTeX jest wspaniałym narzędziem, ale czasami potrafi doprowadzić do szewskiej pasji.

11/07/2014

Konferencja wewnątrz-firmowa - edycja 2

Home

Rok temu tutaj oraz tutaj opisałem zorganizowaną przez siebie konferencję wewnątrz-firmową. W tym roku odbyła się jej druga edycja. O szczegółach organizacyjnych nie będę pisał, aby się nie powtarzać. Z drobnymi szczegółami wyglądało to podobnie. Tematy prezentacji były przynajmniej tak ciekawe, jak przed rokiem i można było posłuchać następujących wystąpień:

Janusz Prusaczyk - Introduction to PowerShell scripting

Paweł Kupis - C# 5.0 Async Feature (async/await) and Synchronization Context – the old new friends

Marcin Wierzbicki - Praktyczny pomiar i atrybucja efektywności portfela inwestycji finansowych

Kamil Langowski - Wolfram Alpha: Computational Knowledge Engine

Adam Juszkiewicz - Mobile game development in Unity

Albert Skłodowski - Design Patterns in Functional Programming

Daniel Celeda - Kręgosłup programisty

Jaroslaw Trafidlo - Czy możemy czuć się bezpiecznie podłączając komputer do sieci?

Damian Orzechowski - Silniki gier komputerowych

Paweł Kaczan - Claims based itentity

Mikołaj Barwicki - Science of Motivation

Michał Komorowski - Debuggery historyczne, co to takiego?

Konferencja ponownie udała się i nie jest to tylko moja opinia. Znowu można było posłuchać o najróżniejszych rzeczach, typowo technicznych, wymagających więcej i mniej uwagi, luźnych... i właśnie to mi się w tym wszystkim najbardziej podoba. Być może się powtórzę, ale pozwala to dowiedzieć się o rzeczach, którymi na co dzień zupełnie się nie interesujemy i nawet do głowy nam nie przyjdzie, że jednak warto. Zdecydowanie polecam.

Mam też trochę wniosków na przyszłość. Było bardzo fajnie, ale zawsze może być lepiej. Jednym z pomysłów na poprawę jest wprowadzenie szablonu prezentacji z przykładami oraz ostrego limitu na poziom slajdów. Szablon powinien zapewnić, że wszystkie prezentacje będą równie czytelne oraz, że nikogo nie porwie zbytnia fantazja przy tworzeniu slajdów ;) Limit na liczbę slajdów powinien natomiast ułatwić zmieszczenie się w czasie. Po głowie chodzi mi również zaproszenie na konferencję ludzi z poza firmy. Może to być trudne do zrealizowania, ale może się uda. Co o tym myślicie, bylibyście chętni do wzięcia udziału w takim wydarzeniu?

Z nowości względem poprzedniej edycji, w tym roku wystąpienia były nagrywane. A wszystko dzięki uprzejmości Jarka Trafidło, który udostępnił kamerkę z serii GoPro, był operatorem, a także poddał zgromadzony materiał obróbce. Jeśli ktoś nie był na jakiejś prezentacji, to będzie mógł ją teraz obejrzeć na spokojnie w domu.

Z mojej perspektywy ogromnym dodatkowym plusem tych nagrań jest to, że w końcu mogłem sporzeć na siebie od tej drugiej strony. Przyznam, że to trochę dziwne uczucie, bo głos brzmi jakoś tak inaczej i w ogóle percepcja siebie się zmienia. Na przykład, wiedziałem, że dużo gestykuluję, ale nagranie pokazało, że chyba zbyt dużo. Po drugie, występując wydawało mi się, że ogólnie stoję w miejscu i tylko od czasu do czasu zrobię krok w jedną albo w drugą stronę. Nagranie znowu uświadomiło mi, że poruszam się więcej niż mi się wydaje, a to kroczek w tą, a to kroczek w drugą. Nie mówię, że trzeba stać w miejscu, ale zbytnia ruchliowść również przeszkadza. Bardzo cenne wskazówki na przyszłość.

06/07/2014

1.25 biliona dolarów

Home

Niedawno przygotowując prezentację na temat debugger'ów historycznych i szukając informacji na temat kosztu naprawiania błędów natknąłem się na ciekawe badanie na ten temat. Prezentowane wyniki wydały mi się na tyle ciekawe, że postanowiłem się nimi z Wami podzielić.

Publikację, o której mowa, można znaleźć na portalu citiseerx, a tytułowe 1.25 biliona dolarów to według autorów tego opracowania globalny koszt wytwarzania oprogramowania na świecie. Co dla nas ciekawe, połowa z tej sumy przypada na pensje programistów, czyli bagatela 625 miliardów dolarów. Autorzy badania szacują również, ile z tego przypada na naprawianie błędów, właściwe programowanie..., ale nie o tym będę pisać.

Pozwolę sobie natomiast pociągnąć temat wynagrodzeń. Otóż, według IDC, estymowana liczba profesjonalnych programistów na świecie to 11 005 000. Z prostego dzielenia wynika więc, że globalnie uśredniona pensja programisty to 56 792 dolarów, co po aktualnym kursie daje 173 357 złotych, czyli średnio 14 446 złotych miesięcznie brutto.

Czy to dużo czy mało? Dla przeciętnego Kowalskiego zapewne bardzo dużo. Dla tych z nas, którzy tyle nie zarabiają, też będzie to sporo. Niektórzy powiedzą natomiast, że można zarabiać jeszcze więcej, a jakby dostać dobrą robotę za granicą, to ta suma wyda się mała. Należy też pamiętać, że te wyliczenia są uproszczone, a średnia to wrzucenie wszystkie do jednego wora. Wynik pokazuje jednak, że tak globalnie nie powinniśmy narzekać.

Na tą średnią można też spojrzeć inaczej. Truizmem będzie stwierdzenie, że otrzymana średnia dzieli programistów na tych co zarabiają mniej i na tych co zarabiają więcej. Odpowiadając jednak na pytanie, jak średnia pensja programisty w Polsce kształtuje się względem średniej globalnej uzyskamy przybliżoną informację o tym, czy pensje powinny rosnąć czy nie. Osobiście sądzę, że nasza lokalna średnia jest zauważalnie niższa, a więc jest pole do wzrostów. I tym optymistycznym stwierdzeniem zakończę.

PS.

Kiedy skończyłem pisać ten krótki artykuł zdałem sobie sprawę, że dokładam swoje 3 grosze do dyskusji, która rozgorzała po publikacji IT-arystokracja... na przykład na facebook'u czy blogach. Nie było to jednak zamierzone.