Skrzydła furii

Home

Wiele osób, w tym i ja, spędziło długie godziny swoich młodzieńczych lat grając w takie gry jak Wings of fury. Kilka kolorów na krzyż, idea prosta ja budowa cepa, a grywalności tyle, że można by podzielić pomiędzy kilkadziesiąt współczesnych tytułów i jeszcze by zostało. Kiedy, więc przed weekendem majowym natknąłem się na sequel tej gry stworzony przez polskich programistów - Wings of fury 2 moje serce przyspieszyło.

Na szczęście, po za poprawioną grafiką, dużo się nie zmieniło. Znowu latamy w lewo i w prawo, zrzucam bomby, odpalamy rakiety, startujemy i lądujemy na lotniskowcu itd. Jednym słowem to co tygryski lubią najbardziej.

Jest trochę bugów, które utrudniają grę (problemy ze sterowaniem samolotu, menu gry słabo działa) ale da się z nimi grać. Najgorsze, że pomimo niewielkich wymagań występują problemy z uruchomieniem gry. W moim przypadku gra nie chciała działać na dwóch z trzech testowanych komputerów.

Tytuł jest w pełni darmowy i co dla mnie najciekawsze został napisany w C# na silniku MOGRE. Jest to zarządzana nakładka na silnik OGRE, a jego możliwości wydają się bardzo duże. Zaciekawiło mnie to tyle, że przymierzam się do zrobienia czegoś przy jego pomocy. Co z tego wyjdzie czas pokaże.

Jako podsumowanie mogę powiedzieć, pomimo pewnych zastrzeżeń, brawo dla autorów.

Słów kilka o terminologii

Home

Ostatnio odniosłem wrażenie, że jest spora grupa osób, która dość niechlujnie używa terminów szyfrowanie (deszyfrowanie) i kodowanie (dekodowanie). Prowadzić to może natomiast do niezrozumienia u rozmówcy lub czytelnika.

Kodowanie to proces przekształcenie danych wejściowych do innej, bardziej pożądanej i użytecznej w danym kontekście postaci. W jednym przypadku użyteczne będą to dane skompresowane, w innym zapisane przy użyciu odmiennego alfabetu, a w jeszcze innym zaszyfrowane. Zgadza się, szyfrowanie jest specyficzną formą kodowania. Podstawowa różnica pomiędzy szyfrowaniem, a innymi formami kodowania polega natomiast na tym, że szyfrowanie wymaga podania klucza. Zarówno w przypadku innych form kodowania jak i szyfrowania algorytm może być dobrze znany i dostępny publicznie. Tylko, że nie znając klucza, a znając algorytm szyfrujący nie zdziałamy dużo. Pomijam tutaj sytuację kiedy algorytm został skompromitowany (złamany) lub kiedy użyty klucz jest zbyt słaby, łatwy do odgadnięcia.

Pojęcie kodowania jest, więc bardzo ogólne. Podsumowując mówiąc - te dane są zakodowane - tak naprawdę nie przekazujemy żadnej informacji, a już na pewno nie o tym, że dane zostały zaszyfrowane - utajnione.

"Kobieta pierwotna"

Home

"Kobieta pierwotna" to tytuł naprawdę świetnej komedii, która miałem przyjemność zobaczyć wczorajszego wieczoru w teatrze "Bajka". W roli tytułowej występuje Hanna Śleszyńska, a przedstawienie zostało wyreżyserowane przez Arkadiusza Jakubika. Innych aktorów nie wymieniam bo ich nie było. Na scenie można jeszcze było zobaczyć Pana X czyli szmacianą kukłę reprezentującą mężczyznę :) Ci z was, którzy w tym momencie zaczynają podejrzewać o czym jest ta sztuka zapewne mają rację. W kilku słowach: o stosunkach damsko-męskich i ogólnie międzyludzkich, o poszukiwaniu mężczyzny, z którym kobieta mogłaby spędzić całe życie, o naszych (czytaj mężczyzn) wadach.

Nie trudno domyśleć się również, że przedstawienie miało postać monologu. Ale jakiego monologu, w czasie półtorej godziny więcej śmiałem się niż nie! Dowcipy, kąśliwe i ironiczne uwagi pod kątem mężczyzn wywoływały salwy śmiechu na widowni i bynajmniej nie tylko damskiej części publiczności. Hanna Śleszyńska była po prostu przezabawna, potrafiła improwizować, bardzo szybko nawiązała kontaktu z publicznością. W pewnym momencie aktorka zeszła nawet ze sceny i rozpoczęła dowcipny dialog z jednym z widzów (dowcipny choć trochę sprośny, więc nie będę cytował).

Podsumowując lekka i przyjemna rozrywka najwyższych lotów skłaniająca jednak do refleksji plus świetna, wręcz genialna rola Hanny Śleszyńskiej. Jednym słowem z czystym sumieniem polecam. Na zakończenie dodam jeszcze pesymistyczną uwagę, że kultura w naszym społeczeństwie najwyraźniej ginie skoro ludzie nie potrafią przyjść punktualnie do teatru, przeszkadzając sobie, a przede wszystkim innym.

Steve Ballmer - spotkanie ze społecznością

Home

Dzisiejszego przedpołudnia udałem się na spotkanie z prezesem Microsoftu chociaż mówiąc szczerze miałem mieszane uczucia co do niego. Czemu? Po prostu nie chciałem tracić czasu na zobaczenie może śmiesznego ale medialnego przedstawienia, z których Steve Ballmer słynie. Z perspektywy mogę jednak w pełni szczerze powiedzieć, że było warto.

Spotkanie było co prawda krótkie, ale na dobrego showmana zawsze dobrze popatrzeć. I nie chodzi bynajmniej o to, że Steve Ballmer zrobił coś dziwnego czy bardzo ekscentrycznego. Wchodząc do sali miał na szyi biało-czerwony szalik z napisem Polska co wywołało gromkie brawa. Przemawiając zachowywał się na luzie, mówił konkretnie i zwięźle. Nawiązując do obecnej sytuacji ekonomicznej, czytaj kryzysu, powiedział że co prawda rynek się skurczył ale wbrew pozorom jest to doskonały moment na wprowadzanie nowych produktów i innowacji. Krótko mówiąc z IT jest całkiem dobrze :) Zachęcał do wysyłania do niego wiadomości z sugestiami dotyczącymi produktów Microsoftu. Na pytania społeczności odpowiadał w sposób błyskotliwy, żartował (chociaż mógł się do nich zapewne przygotować ponieważ były autoryzowane).

Tak czy inaczej występy publiczne to z pewnością jego żywioł i jest w tym naprawdę dobry. A mistrza przy pracy zawsze ogląda się z przyjemnością bez względu na czym ta praca polega.

Bug w Visual Studio?

Home

W poście pisałem o bardzo ciekawej i użytecznej funkcjonalności Visual Studio umożliwiającej testowanie kodu bezpośrednio z poziomu środowiska bez potrzeby pisania programów testowych. Dzisiaj w pracy chciałem skorzystać z tej możliwości, a dokładniej chciałem z poziomu okna Class View utworzyć obiekt i umieścić go w oknie Object Test Bench. Służy do tego polecenie menu kontekstowego Create Insance. Wybrałem konstruktor domyślny i ku mojemu zdziwieniu otrzymałem okienko błędu, którego nigdy wcześniej nie widziałem, z mniej więcej takim komunikatem:

The type name 'ClassName' does not exist in the type 'Test.Test'

Po bliższym przyjrzeniu okazało się, że błąd spowodowany jest tym, że klasa obiektu, który chciałem utworzyć znajduje sie w przestrzeni nazw, która zawiera inną klasę o takiej samej nazwie jak nazwa przestrzeni np.:

namespace Test
{
  public class Test
  {
  }
}

Podobny błąd występuje również przy próbie wywołania metody statycznej z poziomu okna Class View (polecenie Invoke Static Method). Aby pozbyć się problemy wystarczy zmienić nazwę przestrzeni lub klasy. Co ciekawe wygląda na to, że występowanie problemu związane jest typem projektu. Ja zauważyłem go dla projektu konsolowego. Dla projektu typu Class Library już nie. Na sieci znalazłem informacje, że taki komunikat może pojawiać się również w innych scenariuszach dla projektów innego rodzaju. Dodam jeszcze, że błąd zaobserwowałem w Visual Studio 2008.

Życzenia

Home

Życzę wszystkim wesołych i spokojnych Świąt Wielkiej Nocy spędzonych z najbliższymi.

Serdecznie pozdrawiam
Michał Komorowski

Visual Studio i za długie ścieżki

Home

Możliwe, że to znany problem ale ja natknąłem się na niego ostatnio. Otóż siedzę sobie i koduję, oczywiście używając Visual Studio i w pewnym momencie zdecydowałem, że potrzebuję z bazy kodów (aktualnie używam Visual Source Safe) pobrać nowy projekt. Sprawa prosta, wybrałem polecenie Add -> Existing Project..., wyszukałem interesujący mnie projekt, wybrałem Ok i... Visual Studio kaput. Bez żadnego ostrzeżenia, komunikatu środowisko zostało zamknięte. No cóż, myślę sobie, spróbuję jeszcze raz. Za drugim, trzecim razem dokładnie to samo. Sprawa dziwna bo inne projekty pobierają się bez problemu. Zaczynam się zastanawiać i nagle przebłysk, że chyba słyszałem o czymś takim, o jakimś problemie z długością ścieżek. Kilka eksperymentów i okazało się, że problem występuje jeżeli pełna ścieżka do pliku z projektem umieszczonym w bazie kodów przekracza 120 znaków. Jak sobie z tym poradzić. Nie pozostaje nic innego jak pobrać projekt na dysk przy pomocy Visual Source Safe Explorer i wczytać go z tej lokalizacji. Dalej Visual Studio już sobie poradzi.

Velocity - co nowego?

Home

Dwa dni tempu pojawiła się wersja CTP 3 Velocity. Ponieważ w kilku postach wspominałem o tej technologii pozwalającej na rozproszone cache'owanie danych chciałbym w kilku słowach napisać o najważniejszych nowościach względem CTP 2.

• Mechanizm powiadamiania - W tej chwili możliwe jest reagowanie kiedy jakiś region (grupa logicznie powiązanych z sobą obiektów umieszczonych w cache'u) jest dodawany, aktualizowany lub usuwany z cache'a. Mechanizm powiadamiania umożliwia również automatyczne unieważnianie cache lokalnego. Cache lokalny utrzymywany jest po stronie klienta i zawiera kopie danych pobranych z klastra. Do tej pory dane zgromadzone w tym cache'u były unieważniane dopiero po upływie określonego czasu. W tej chwili zostaną unieważnione tak szybko jak cache lokalny otrzyma powiadomienie.
• Poprawienie wydajności.
• Poprawienie bezpieczeństwa - Usługa gospodarza hosta działa teraz z uprawnieniami konta (mniejszymi niż dotychczas): Network Service.
• Nowe opcje zarządzania klastrem - Wraz z CTP 3 rolę zarządcy klastra może pełnić instancja SQL Server'a. Wcześniej za zarządzanie klastrem byli odpowiedzialni tylko tzw. główni gospodarze (ang. lead host). Równocześnie usunięto możliwość przechowywania konfiguracji klastra w pliku XML.
• Ulepszenia programu instalacyjnego - Wprowadzono możliwość automatycznej instalacji oraz zwiększono zakres dostępnych w czasie instalacji opcji.
• Nowe API - Ta zmiana nie cieszy mnie za bardzo ale nic nie poradzę. Ogólnie zmieniło się nazewnictwo klas, delegatów, kolejność parametrów w metodach itd. czyli w sumie całkiem sporo.

.NET Remoting - podsumowanie

Home

W ostatnim czasie kilkukrotnie rozmawiałem, odpowiadałem na pytanie dotyczące przekazywania danych z serwera do klienta i w drugą stronę przy użyciu .NET Remoting. W poście tym chciałbym zebrać wszystkie informacje i przedstawić w spotaci klarownej tabelki. Dalej będę używał skrótu MBVO (ang. Marshal by value object) dla określenia obiektów klas przekazywanych przez wartość oraz MBRO (ang Marshal by reference object) dla określenia obiektów klas przekazywanych przez referencję. Klasy obiektów MBVO oznaczone są atrybutem SerializableAttribute, a klasy obiektów MBRO dziedziczą po MarshalByRefObject i ewentualnie mogą być oznaczone atrybutem SerializableAttribute ale jest to zbyteczne.



Metody obiektów MBVO wykonują się zawsze lokalnie dla wywołującego. Metody obiektów MBRO wywołują się albo lokalnie albo zdalnie dla wywołującego w zależności od tego czy pracuje od z oryginalnym obiektem czy z proxy do niego.

W przypadku obiektów MBVO zarówno klient jak i serwer muszą znać pełną definicję klasy obiektu. Serwer po to aby utworzyć obiekt i przekazać go do klienta, a klient aby odtworzyć go po swojej stronie. W przypadku obiektów MBRO nie jest to konieczne ponieważ obiekty te szeregowane są przez proxy. Aby utworzyć proxy wystarczy znajomość interfejsu. Dokładną definicję klasy musi więc znać tylko strona udostępniająca obiekt tej klasy.

Synchronizacja - wydajność

Home

Niedawno opublikowałem post dotyczący prymitywów synchronizacyjnych. Przy tej okazji zostałem zapytany czemu użycie prymitywów takich jak semafor czyli implementowanych po stronie systemu operacyjnego jest wolniejsze. Odpowiedź zamieściłem w odpowiedzi do komentarz. W tym poście chciałem przedstawić jeszcze wyniki krótkiego testu jaki przeprowadziłem. Dotyczył on zbadaniu wydajności rozpatrywanych wcześniej prymitywów i polegał na wielokrotnym wchodzeniu i wychodzeniu do/z sekcji krytycznej przez dwa watki. Sekcja krytyczna była oczywiście zabezpieczonej przez te prymitywy. Do pomiaru czasu użyłem klasy Stopwatch. Wyniki są zgodne z tym co napisałem. Zamieściłem je poniżej.

Inkwizycja

Home

Ostatnio po dłuższej przerwie sięgnąłem ponownie to opowiadań Jacka Piekary o Inkwizytorze Jego Ekscelencji Biskupa Hez-hezronu Mordimerze Madderdinie i pomimo, że znam już ich fabułę naprawdę nie mogłem się oderwać. Nietuzinkowy bohater, akcja, świetny warsztat pisarski, ciekawy i oryginalny świat, wciągająca fabuł i do tego nutka skandalu. Pozwolę sobie przytoczyć fragment opisu książki: "Najbardziej wstrząsająca i bluźniercza wizja w historii polskiej fantastyki!" Czego trzeba więcej? Naprawdę polecam ten cykl, na który składają sie cztery tomy opowiadań: "Sługa Boży", "Młot na czarownice", "Miecz aniołów", "Łowcy Dusz" oraz pierwszy tom dłuższej serii "Płomień i krzyż".

Velocity (cz. 2)

Home

Oj długo zbierałem się do napisania tego posta chociaż po drodze pojawiło się kilka innych. Nadeszła jednak pora aby pojawił się, zresztą obiecany, post dotyczący terminologii związanej z Velocity, procesu konfigurowania i instalowania (pierwszy wpis dotyczący tej technologii znajdziemy tutaj). Dla tych, którzy zapomnieli lub nie czytali, Velocity to rozproszony cache - rozproszona pamięć podręczna. Celem Velocity, jest zwiększyć niezawodność i wydajność działania aplikacji poprzez replikację, rozproszenie oraz zapewnienie szybkiego dostępu do danych. Produkt rozwijany jest przez Microsoft i finalna jego wersja nie ujrzała jeszcze światła dziennego. Obecnie dostępna wersja to tzw. CTP2 (ang. Community Technology Preview). W poście tym nie będę opisywał wszystkiego, wgłębiał się w szczegóły bo od tego jest dokumentacja, zresztą bardzo dobra. Chciałbym napisać tylko o najważniejszych moim zdaniem elementach i skłonić do przyjrzenia się Velocity bliżej.

Przy omawianiu architektury Velocity posłużę się dwoma obrazkami, które zaczerpnąłem z dokumentu stanowiącego wprowadzenie do technologii. Znajdziemy go tutaj.



Velocity uruchamiane jest w formie kolekcji usług systemowych. W szczególności może to być pojedyncza usługa zainstalowana na jednej maszynie. Usługę taką nazywamy usługą gospodarza cache'a (ang. cache host service), a maszynę na której jest zainstalowana serwerem cache'a (ang. cache server). Zbiór takich usług nazywamy natomiast klastrem (ang. cache cluster). Aby wszystkie składowe klastra mogły się z sobą dogadać muszą mieć dostęp do wspólnej konfiguracji. Może ona zostać zapisana w bazie danych lub w pliku udostępnionym w współdzielonym katalogu. Co ważne wiele czynności o naturze administracyjnej czy też konfiguracyjnej można wykonać bez dotykania się plików konfiguracyjnych przy pomocy konsoli PowerShell. Przy instalacji Velocity rejestruje swoje własne komendy.

Monitorowaniem i zarządzaniem całego klastra zajmują się wyznaczone jego węzły tzw. główni gospodarze (ang. lead host). To ich zadaniem jest zapewnić aby klaster był cały czas dostępny, monitorowanie dostępności poszczególnych węzłów klastra czy też zapewnienie żeby dane były rozłożone równomiernie pomiędzy jego węzły. Ilość głównych gospodarzy zależy od wielkości klastra.



W obrębie klastra możemy utworzyć jeden lub więcej tzw. nazwanych cache'y (ang. named cache) lub ewentualnie skorzystać z domyślnego. Nazwany cache'y to po prostu wydzielony fragment rozproszonej pamięci, w którym można umieszczać dane. Często zamiast używać terminu nazwany cache mówi sie po prostu cache.

Można zapytać czemu warto korzystać z tej opcji skoro udostępniono cache domyślny. Otóż każdy cache nazwany jest konfigurowany oddzielnie. Konfigurowanie dotyczy natomiast tak ważnych rzecz jak to jak długo dane będą przechowywane w cache'u czy też typu cache. Dla przypomnienia, typ replikujący po umieszczeniu w nim porcji danych tworzy jej kopię i umieszcza na węzłach klastra (dobre dla danych wolno-zmiennych). Typ partycjonujący rozmieszcza dane równomiernie pomiędzy poszczególne węzły klastra (dobry dla danych szybko-zmiennych). Typ replikujący się nie jest dostępny w CTP2.

W cache'u możemy umieścić każdy serializowalny obiekt (dalej będę stosował wymiennie pojęcia obiekt/dane). Umieszczając obiekt w cache podajemy klucz, którego użyjemy następnie do jego odczytania. Istnieje również możliwość grupowania obiektów w obrębie cache'a. W nomenklaturze Velocity taką grupę obiektów nazywamy regionem (ang. region). Umożliwiają one wspólne zarządzanie większą grupą obiektów. Użycie regionów ma jednak tą wadę, że region jest przypisany do jednego gospodarza. W przypadku pojedynczych obiektów cache może je natomiast równomiernie rozłożyć pomiędzy węzły klastra. Jako podsumowanie można przyrównać nazwany cache do bazy danych. Regiony natomiast do tabel w tejże bazie.

Ale co w tym takiego specjalnego? Po pierwsze Velocity zapewnia, że jeśli umieścimy w cache'u jakieś dane to będą one dostępne z każdej maszyny, na której jest on widoczny. Nawet jeśli dane będą znajdować się fizycznie gdzie indziej, w sposób przezroczysty dla klienta zostaną odnalezione i przesłane przez sieć. Ale to nie wszystko. Velocity zapewnia również całkowicie przezroczystą dla klienta replikację danych. Możemy określić w ilu kopiach ma być przechowywana każda porcja umieszczonych w cache'u danych. Spośród wszystkich replik wyróżnia się replikę główną, na której realizowane są wszystkie aktualizacje i odczyty oraz repliki poboczne, o charakterze zapasowym.

Synchronizacja tych kopii odbywa się w sposób automatyczny i niewidoczny dla klienta! Po drugie w przypadku awarii, któregoś z węzłów z klastra i utracie dostępu do kopii głównych ich rolę przejmują kopie poboczne. Oczywiście nie można przesadzić z ilością kopii. Ich synchronizacja przecież kosztuje.

Instalacja Velocity nie jest kłopotliwa i zajmuje kilkanaście minut. W gruncie rzeczy sprowadza się do uruchomienia instalatora. W obecnej wersji automatyczna instalacja umożliwia zainstalowanie tylko jednej instancji usługi na jednej maszynie. Jeśli chodzi o konfigurowanie to wspomnę jeszcze tylko, że: konfiguracja usługi znajduje się w pliku .config w katalogu instalacyjnym Velocity na danej maszynie. Konfigurację klienta Velocity umieszczamy natomiast w pliku .config tyle, że danej aplikacji webowej lub okienkowej. Schemat konfiguracji nie jest trudny i jest dokładnie opisany w dokumentacji.

TechFest 2009

Home

Możliwość uczestnictwa w konferencji TechFest 2009 bardzo mnie ucieszyła. Wiele sesji, zagraniczni uczestnicy, laboratoria no i miejsce – Hotel Gołębiewski z Wiśle. Niestety w obecnej chwili jestem daleki od zadowolenia. Czemu? Płatność zrealizowałem już ponad miesiąc temu, a od tego czasu nie dostałem potwierdzenia. Zestawu powitalnego ani widu ani słychu choć do konferencji pozostały jeszcze tylko niecałe trzy tygodnie! Kontakt z organizatorami, jaki kontakt? Brak odpowiedzi na telefony i wiadomości e-mail (no dobrze raz udało mi się dodzwonić). Dla mnie to brak kultury i dobrego wychowania oraz zwykłe lekceważenie. Mam wrażenie, że organizatorzy imprezy jeszcze długo nie będą mogli pozbyć się swoistego smrodku na jaki udało im się zapracować. Jest jeszcze szansa, że sama konferencja przyćmi dotychczasowe niepowiedzenia. Po dotychczasowych doświadczeniach jednak szczerze w to wątpię, obym się mylił.

Prymitywy synchronizacyjne - jak dobrze je znamy?

Home

Ostatnio zadałem kilku osobom następujące pytanie. Spośród wymienionych poniżej prymitywów synchronizacyjnych wybierz, te które mogą zostać użyte do synchornizacji między-procesowej:

• Klasa Monitor
• Klasa Mutex
• Klasa Semaphore
• Słowo kluczowe lock
• Klasa AutoResetEvent
• Klasa ManualResetEvent

Sądziłem, że pytanie należy raczej do tych z kategorii łatwiejszych. Odpowiedź na nie przysporzyła jednak niestety sporo kłopotów. Na poniższej liście zostawiłem tylko elementy stanowiące poprawną odpowiedź:

• Klasa Mutex
• Klasa Semaphore
• Klasa AutoResetEvent
• Klasa ManualResetEvent

Czym różnią się wybrane prymitywy synchronizacyjne od pozostałych? Moim zdaniem można wymienić cztery zasadnicze różnice:

• Po pierwsze klasy te dziedziczą pośrednio po klasie MarshalByRefObject i w związku z tym instancje tych klas mogą przekraczać granice po między dziedzinami aplikacyjnymi (ang. application domain).
• Po drugie klasy te są wywiedzione z klasy WaitHandle i w związku można ich używać w podobny sposób chociaż mają zupełnie inną semantykę. W szczególności można sobie wyobrazić scenariusz, w którym wątek oczekuje równocześnie na zwolnienie semafora, mutexa i zapalenie się sygnału/zdarzenia (należy użyć metody statycznej WaitHandle.WaitAll())
• Po trzecie klasy te stanowią w rzeczywistości opakowanie na natywne/systemowe prymitywy synchronizacyjne udostępnione w systemie operacyjny co generalnie powoduje, że są wolniejsze.
• Po czwarte i najważniejsze z perspektywy pytania te cztery prymitywy synchronizacyjne mogą zostać nazwane. Inaczej mówiąc, w jednym procesie możemy utworzyć semafor o nazwie "MY SEMAPHORE", a w drugim procesie uzyskać dostęp do tego samego semafora posługując się podaną nazwą. W tym celu można użyć metody statycznej Semaphore.OpenExisting() lub z odpowiedniego konstruktora.

Moim zdaniem wiedza o sposobie działania, semantyce poszczególnych prymitywów synchronizacyjnych jest niezwykle ważna dla każdego programisty bez względu z jaką technologią pracuje. Błędy związane z synchronizacją są jednymi z najtrudniejszych do wykrycia i naprawienia, a wiele z nich można by unikać gdyby wszyscy programiści znali dokładnie narzędzie swojej pracy.