08/06/2014

CareerCon 2014 - Kraków

Home

Jakiś czas temu otrzymałem propozycję wystąpienia na konferencji CareerCon w Trójmieście. W tamtym momencie nie miałem na to czasu, ale trochę później miała odbyć się konferencja w Krakowie. Zaproponowałem więc wzięcie w niej udziału i wygłoszenie prezentacji na temat automatycznych testów integracyjnych. Od około roku nie miałem okazji niczego prezentować. Dlatego początkowo miałem wątpliwości i obawy, ale cieszę się, że przemogłem lenistwo i asekuranctwo. Korzystając z tej okazji zaplanowaliśmy z żoną krótki weekend w Krakowie, a więc udało się połączyć przyjemne z pożytecznym, a właściwie przyjemne z przyjemnym.

Nie lubię i raczej nie umiem improwizować. Dlatego do przygotowania prezentacji podszedłem skrupulatnie. Temat już miałem. Następnie zastanowiłem się i ułożyłem sobie w głowie, o czym chcę powiedzieć. Na prezentację dostałem około 30 minut, a więc tyle czasu, aby coś już powiedzieć, ale za mało, aby wchodzić w szczegóły. Z góry odrzuciłem więc programowanie na żywo itp. W kolejnym kroku zabrałem się za przygotowanie pierwszej wersji prezentacji. Poszło gładko. W tej kwestii od dawna trzymam się zasady minimalizmu, czyli moje prezentacje mają białe tło, czarną i szarą czcionkę oraz niebieskie wypunktowania. Dodatkowo staram się minimalizować liczbę słów na slajdach - to akurat najtrudniejszy element. Przyjmuję też 2-3 minuty na jeden slajd, a ostatecznie wyszło mi 14 slajdów włączając slajd tytułowy i pożegnalny.

Prezentacja prezentacją, ale trzeba ją jeszcze wygłosić. Zabrałem się więc za ćwiczenia. Pierwsza próba, pomimo tego, że przecież wiedziałem, co chcę powiedzieć wyszła słabo. Zatrzymywałem się, aby się zastanowić, plątałem się w zeznaniach itp. Kolejnym razem było już lepiej, wprowadziłem również poprawki do prezentacji. Za trzecim razem widownią była żona. Dostałem kilka merytorycznie celnych uwag oraz uwagę abym uważał na tempo i się nie śpieszył. Prezentację przećwiczyłem sobie jeszcze przed wyjazdem. Dzięki tym kilku próbom zawartość slajdów znałem na pamięć. Sądzę, że w razie czego obyłbym się bez nich. W ramach przygotowań poprosiłem również organizatorów o informacje na temat wyglądu sali, czy jest tam podwyższenie, jak wygląda sprawa nagłośnienia, co ze sprzętem itd. No cóż, lubię być przygotowany na wszystko.

Tyle na temat przygotowań. Jak wyszło w praktyce? Zacznę od samej konferencji bo będzie krótko. Powiem tylko tyle, że z mojej perspektywy było po prostu ok. Nie byłem tam jednak długo. Przyszedłem tylko na swoją prezentację, w końcu to był również urlop. Jeśli chodzi o mój występ, to osobiście jestem zadowolony. Na sali było mniej więcej 30 osób, sama prezentacja zajęła mi ok. 25 minut, a więc tyle ile powinna. Kiedy zacząłem mówić, czułem duże zdenerwowanie, ale po 2 slajdach, kiedy dotarło do mnie, że idzie dobrze, udało mi się rozluźnić. Niestety nie udało się mi się nakłonić do zadawania pytań, padło tylko jedno. Na koniec prezentacji poprosiłem również o feedback i udało mi się zdobyć jedną, ale cenną opinię. Jeśli ktoś z Was ma jeszcze jakieś uwagi to bardzo chętnie je poznam.

Co do feedback'u, to z jednej strony jego autor powiedział, że było ok, prezentacja miała dobry plan, a ja mówiłem jasno. Z drugiej stwierdził, że było "zbyt idealnie" i lepiej by było gdybym bardziej pokazywał emocje. Z tą opinią się zgadzam i wiem, że wynika to z tego, że poświęcam dużo czasu na przygotowania. W efekcie wynik końcowy może być trochę wyprany z uczuć, mało charakterystyczny, ale ja czuję się pewny siebie. Sądzę, że będę musiał nad tym popracować, chociaż będzie to walka z samym z sobą. Druga uwaga krytyczna dotyczyła tego, że za mało zaakcentowałem dlaczego mówię to co mówię, czemu uważam to za fajne. Kolejna lekcja do zapamiętania. Sądzę, że wynika to z tego, że zafiksowałem się na pewnym spojrzeniu na temat i zapomniałem, że będą mnie słuchać ludzie o różnych doświadczeniach.

Na koniec zamieszczam też link do mojej prezentacji.


26/05/2014

CTE i wydajność

Home

Ten post będzie o tym jak można zrobić sobie krzywdę stosując skądinąd bardzo fajne narzędzia. W tym przypadku mam na myśli CTE (ang. Common Table Expressions). Moim zdaniem stosowane z umiarem podnoszą czytelność kodu, z drugiej jednak strony użycie CTE może wpłynąć negatywnie na wydajność naszych zapytań.

Należy pamiętać o tym, że CTE nie mają fizycznej reprezentacji w tempdb tak jak tabele tymczasowe czy zmienne tabelaryczne. Na CTE można patrzeć jak na taki tymczasowy, nie zmaterializowany widok. Kiedy MSSQL wykonuje zapytanie i napotka CTE to odwołanie do tego CTE zastępuję jego definicją. W związku z tym jeśli dane CTE jest używane kilkakrotnie w danym zapytaniu to ten sam kod zostanie wykonany kilka razy i MSSQL tego nie optymalizuje. Ten kod pokazuje to zachowanie:

WITH  Test (Id)  
AS (SELECT  NEWID())
SELECT * FROM Test
UNION ALL
SELECT * FROM Test

Na ekran zostaną wypisane 2 różne identyfikatory. Gdyby Test było tabelą otrzymalibyśmy ten sam wynik. W skrajnych przypadkach może to spowodować, że zapytanie będzie koszmarnie wolne. Optymalizacja jest natomiast prosta. Wystarczy w pewnym momencie wrzucić dane do tabeli tymczasowej i dalej używać tej tabeli zamiast odwoływać się do CTE.

Jakiś czas temu widziałem przypadek gdzie dzięki temu jakże prostemu zabiegowi zapytanie zamiast wykonywać się kilka minut wykonywało się kilka sekund!

17/05/2014

Przydaś do rysowania wykresów

Home

Od jakiegoś czasu sporo pracuję z różnymi seriami danych numerycznych np.: sekwencje identyfikatorów metod wywołanych w programie. Serie takie mogą być bardzo długie i potrzebowałem narzędzia, które łatwo i szybko pozwoli mi je wizualizować czyli wygenerować wykres, tak abym mógł szybko ocenić co znajduje się w danym pliku. Kombajnów do rysowania wykresów jest dużo, choćby Excel, ale ja potrzebowałem czegoś jeszcze prostszego. Idealnie abym mógł po prostu zaznaczyć plik z danymi i z menu kontekstowego wybrać polecenie Narysuj wykres. Możliwe, że znalazłbym coś takiego, ale napisanie takie narzędzia samemu zajęło mi dosłownie chwilę.

Po pierwsze zdecydowałem się użyć biblioteki OxyPlot bo jest bardzo prosta w użyciu, a także radzi sobie z długimi seriami danych i pozwala narysować wiele różnych typów wykresów. W drugim kroku stworzyłem bardzo prostą aplikację z jednym oknem w WPF'ie. Do projektu dodałem referencje do bibliotek OxyPlot oraz OxyPlot.Wpf. XAML dla głównego i jedynego okna wygląda w następujący sposób:
<Window x:Class="DrawPlot.MainWindow"
        xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
        xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml" 
        xmlns:oxy="http://oxyplot.codeplex.com"
        xmlns:local="clr-namespace:DrawPlot"
        Title="DrawPlot" Height="350" Width="525">
    <Window.DataContext>
        <local:MainViewModel/>
    </Window.DataContext>
    <Grid>
        <oxy:Plot Model="{Binding MyModel}"/>
    </Grid>
</Window>
Trzeci krok to napisanie klasy MainViewModel, która stworzy i zainicjuje obiekt klasy PlotModel. Obiekt ten będzie zawierał informacje potrzebne do narysowania wykresu i przy pomocy binding'u zostanie przekazany do kontrolki Plot. W podstawowej wersji kod tej klasy jest bardziej niż prosty. Zakładam z góry określony format pliku wejściowego tj. każda linia zawiera jedną liczbę, a część ułamkowa musi być oddzielona od części całkowitej kropką. Użyłem klasy LineSeries czyli rysuję wykres liniowy. W poniższym kodzie celowo pominąłem również bardziej przyjazną obsługę błędów czyli jeśli coś się nie powiedzie to po prostu wyświetlam treść błędu i zamykam aplikację.
namespace DrawPlot
{
    public class MainViewModel
    {
        public PlotModel MyModel { get; private set; }

        public MainViewModel()
        {
            try
            {
                var args = Environment.GetCommandLineArgs();

                var lines = File.ReadAllLines(args[1]);

                var lineSeries = new LineSeries();
                for (var i = 0; i < lines.Length; ++i)
                    lineSeries.Points.Add(new DataPoint(i, Double.Parse(lines[i], CultureInfo.InvariantCulture)));

                var model = new PlotModel(Path.GetFileName(args[1]));
                model.Series.Add(lineSeries);
                MyModel = model;
            }
            catch (Exception ex)
            {
                MessageBox.Show(ex.ToString());
                Application.Current.Shutdown();
            }
        }
    }
}
Ostatni krok to dodanie nowej pozycji do menu kontekstowego. Uzyskałem to przy pomocy dodania odpowiedniego wpisu w rejestrze. W moim przypadku skompilowana aplikacja znajduje się w lokalizacji T:\bin\DrawPlot\DrawPlot.exe.
Windows Registry Editor Version 5.00

[HKEY_CLASSES_ROOT\*\Shell\Draw plot]

[HKEY_CLASSES_ROOT\*\Shell\Draw plot\command]
@="T:\\bin\\DrawPlot\\DrawPlot.exe \"%1\""
Narzędzie jest bardzo proste, ale spełnia swoje zadanie. Możne je również łatwo rozbudować na przykład użyć innego rodzaju serii aby narysować wykres kołowy, dodać obsługę innych formatów plików wejściowych itd.

09/05/2014

Niepozorna pomyłka

Home

Regularnie przeglądam różne portale na temat szeroko pojętego bezpieczeństwa w IT i co raz to dziwię się jak pozornie małe błędy programistów doprowadzają do poważnych problemów i awarii. Czytając ostatnio taki artykuł przypomniałem sobie rozmowę na temat implementacji stronicowania (ang. paging), czyli podziału dużej liczby rekordów na mniejsze porcje i przesyłanie tych porcji do klienta m.in. w celu ograniczenia ruchu w sieci.

W tym przypadku domyślna wielkość strony była skonfigurowana po stronie serwera, ale wysyłając żądanie klient mógł ją nadpisać i podać własną wielkość strony. Rozwiązanie w miarę standardowe, coś podobnego można zrobić odpytując Active Directory, o czym pisałem w tym artykule. Problem w tym przypadku polegał na tym, że wartość podana przez klienta nie była w żaden sposób sprawdzana po stronie serwera. Teoretycznie można więc było zażądać zwrócenie z serwera dowolnie dużej porcji danych. Innymi słowy, wysyłając żądanie wielkości kilku kilobajtów można było otrzymać odpowiedzieć wielkości na przykład 10 MB, a to przecież gigantyczne zwielokrotnienie. A gdyby takich żądań wysłać kilkadziesiąt, kilkaset, a może kilkanaście tysięcy, a do tego podmienić w żądaniu adres odbiorcy?

O czymś podobnym można było niedawno przeczytać w kontekście protokołu NTP. Wspomniany przeze mnie przypadek to w porównaniu z tym pikuś, gdyż użyty protokół komunikacyjny był specyficzny dla danej aplikacji, liczba użytkowników była niewielka itd. więc i zakres potencjalnego ataku był bardzo ograniczony. Z drugiej strony, skoro programista napisał taki kod raz, to może go napisać drugi, trzeci i w którymś momencie nie będzie to mała aplikacja. Na takie rzeczy należy, więc zawsze zwracać uwagę, nawet jeśli w danym przypadku wydaje się to nadmiarowe. Możliwe, że twórca kodu wybrał takie rozwiązanie celowo, ale równie dobrze może to być po prostu przeoczenie lub pomyłka.

29/04/2014

This feature has been disabled by your administrator

Home

Jakiś czas temu zacząłem używać pakiety Office 2013. Wszystko było w porządku dopóki nie zorientowałem się, że OneNote przestał synchronizować się z dyskiem SkyDrive. Dokładniej przy próbie zalogowania się do usługi krzyczał komunikatem:

This feature has been disabled by your administrator

Szybko znalazłem ten artykuł, z którego wynikało, że winne mogą być złe wpisy w rejestrze tj.:

HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft\Office\15.0\Common\SignIn\SignInOptions
HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft\Office\15.0\Common\Internet\UseOnlineContent

W moim przypadku ich brakowało, a więc je dodałem ustawiając na domyślne wartości (odpowiednio 0 oraz 3). Potem zrestartowałem OneNote'a. Po ponownym uruchomieniu aplikacja dłużej zastanawiała się co zrobić, ale w końcu znowu wyświetliła ten samym komunikat.

Postanowiłem, więc użyć programu Process Monitor i zobaczyć jakich kluczy używa jeszcze OneNote. Jest ich bardzo dużo, ale dopisało mi szczęście ponieważ zauważyłem,  że na samym początku odczytywany jest następujący klucz:

HKEY_CURRENT_USER\Software\Policies\Microsoft\Office\15.0\Common\SignIn\SignInOptions

Nie był on wymieniony we wspomnianym artykule, ale jak łatwo zauważyć ścieżka do tego klucza jest prawie taka sama jak do jednego ze wspomnianych kluczy. Postanowiłem, więc skonfigurować go w taki sam sposób czyli ustawić na wartość 0. Okazało się to strzałem w dziesiątkę i teraz OneNote działa mi poprawnie :)

26/04/2014

Jeśli nie na tabela tymczasowa to co?

Home

W poście Quiz - coś do poduszki opublikowałem zestaw pytań z Quiz'u jaki zorganizowałem dla kolegów z pracy. Od czasu do czasu wpadają mi do głowy różne zagadki dlatego postanowiłem, że co ciekawsze będę wrzucał ku pamięci na bloga. Oto pierwsza z nich.

Po wykonaniu poniższego kodu na ekran zostanie wypisana wartość 0. Czego należy użyć zamiast tabeli tymczasowej aby aby na ekran została wypisana wartość 2?
CREATE TABLE #Temp (
Id INT IDENTITY,
Value VARCHAR(10)
);

BEGIN TRANSACTION;
INSERT INTO #Temp VALUES('aaa');
INSERT INTO #Temp VALUES('bbb');
ROLLBACK;

SELECT COUNT(1) FROM #Temp;

DROP TABLE #Temp;
Pokaż/Ukryj odpowiedź

Zamiast tabeli tymczasowej należy użyć zmiennej tabelarycznej.
DECLARE @Temp TABLE (
Id INT IDENTITY,
Value VARCHAR(10)
);

BEGIN TRANSACTION;
INSERT INTO @Temp VALUES('aaa');
INSERT INTO @Temp VALUES('bbb');
ROLLBACK;

SELECT COUNT(1) FROM @Temp;

22/04/2014

A może coś do posłuchania...

Home

Czytam dużo, a nawet bardzo dużo i jeszcze 2-3 lata temu nie myślałem, że przestawię się z książek papierowych na e-book'i. W tej chwili korzystam już tylko z tych drugich. Co prawda nie pachną tak fajnie jak te papierowe, ale dzięki czytnikowi mogą mieć zawsze przy sobie całą bibliotekę, a przede wszystkim nie zajmują mi miejsca na półce, którego już mi brakuje ;) Ponieważ tak lubię czytać, a czytanie bezgłośne zajmuje mniej czasu to do niedawna sporadycznie korzystałem z audiobook'ów. Dodatkowo wiele audiobook'ów wymaga płyty CD i jak tego słuchać w drodze do pracy.

Napisałem do niedawna, bo ostatnio odkryłem serwis audioteka.pl, w którym można kupić audiobook'a i od razu pobrać go na telefon (na komputer zresztą też). Rzadko "reklamuję" komercyjne serwisy, ale jeśli ktoś dostarcza treść na bardzo wysokim poziomie to czemu nie chwalić. A słuchowisko "Niezwyciężony" na podstawie prozy Lema, od którego zacząłem swój kontakt z tym serwisem, jest po prostu świetne. Muzyka, efekty dźwiękowe, lektorzy, wszystko stoi dla mnie na światowym poziomie.

Początkowo myślałem, że wysłuchanie całości zajmie mi sporo czasu, że będę słuchał po kawałku w drodze do pracy lub w czasie biegania. Zamiast tego historia tak mnie wciągnęła, że całości wysłuchałem w ciągu niecałych 3 dni. Szczerze polecam! W tej chwili przerabiam "Cała prawda o Planecie KSI. Drugie spojrzenie na Planetę KSI" Zajdla oraz Dolores Claiborne King'a. To już typowe audiobook'i, ale też mi się podobają, w sam raz do jazdy samochodem albo na podróż do/z pracy.

18/04/2014

Notpron

Home

Skoro czytacie tego posta to do pewnego stopnia jesteście geekami, a skoro tak to chciałbym Wam polecić stronę, a właściwie grę notpron. Dowiedziałem się o niej niedawno i od razu mi się spodobała. To podobno jednak z najtrudniejszych gier tego typu na świecie. Zasady są natomiast bardzo proste. Zaczynasz od strony startowej i masz przejść do następnej, a aby to zrobić musisz podać login i hasło, które są odpowiedzią na zagadkę, zajrzeć do kodu strony, zmienić odpowiednio URL, przeczytać napis zakodowany Morsem itd. Gra składa się ze 140 poziomów, a ukończyło ją tylko około 30 osób z bardzo wielu, którzy próbowali. Jeśli więc lubcie wytężać szare komórki to zapraszam do zabawy.

10/04/2014

Jak komputer wpływa na na...

Home

W książce Płytki umysł. Jak internet wpływa na nasz mózg Nicholas Carr napisał, że Internet jest wspaniałym narzędzie, ale równocześnie wpływa na nasz sposób myślenia w niekoniecznie pozytywny sposób. Jako przykład podaje obniżoną możliwość skoncentrowania się na lekturze długich tekstów czy to artykułów czy książek.

Uważam, że niestety jest w tym dużo prawdy. Z wnioskami poszedłbym nawet dalej. Tutaj nie chodzi tylko o Internet, ale o używanie komputera w ogóle. Ostatnio zaobserwowałem u siebie skłonność do wykonywania nawet prostych obliczeń przy pomocy systemowego kalkulatora. Robię to wręcz bezrefleksyjnie. Niby nie ma w tym nic złego ponieważ w ten sposób ograniczam możliwość pomyłki. Z drugiej strony pamiętam czasy kiedy dużo bardziej skomplikowane zadania matematyczne rozwiązywałem w pamięci, na przykład zdarzało się, że wracając z uczelni liczyłem w głowie całki ;).

Komputer to pożyteczne narzędzie, ale rozleniwia. Postanowiłem, więc pilnować się i teraz nawet jeśli siedzę przed komputerem to staram się wykonywać obliczenia w głowie i ewentualnie później je sprawdzam. Mała rzecz, ale odzwyczaja od używania komputera do wszystkiego, nawet do rzeczy, które z powodzeniem można zrobić samemu.

Jestem ciekaw czy zauważacie u siebie takie lub podobne nawyki/tendencje spowodowane spędzaniem dużej ilości czasu przed komputerem? Jak sobie z tym radzicie?

06/04/2014

Zależności funkcyjne - kiedyś mnie tego uczono

Home

Ostatnia przeglądając pytania na stackoverflow.com natknąłem się na takie dotyczące wyznaczania kluczy głównych na podstawie zależności funkcyjnych. Uczono mnie tego na studiach, ale obecnie w praktyce tego nie stosuję i kiedy projektuję bazę danych to nie zaprzątam sobie tym głowy.

Pytanie skłoniło mnie  jednak do odświeżenia sobie wiedzy i sięgnąłem po klasykę w tej dziedzinie czyli "Systemy baz danych" Connollly'ego raz Begg'a. Po kilku minutach lektury okazało się, że w głowie pozostało więcej informacji niż się spodziewałem. Doszedłem jednak do wniosku, że może i zabawa z zależności funkcyjnymi jest dobra dla naszych szarych komórek, ale jednak jest to żmudny proces i fajnie by to zautomatyzować.

Trochę poszperałem w Internecie i znalazłem narzędzie dostępne on-line, które na podstawie zależności funkcyjnych wyznacza klucze kandydujące, weryfikuje w której postaci normalnej jest baza danych itp. Ma ograniczenia, ale zamieszczam link ku pamięci. A to dwa przykłady użycia tego narzędzi do rozwiązania pytań zadanych na stackoverflow.com:
A tak na marginesie. Czy w swojej praktyce zawodowej stosujecie lub znacie kogoś kto stosuje przy projektowaniu relacyjnych baz danych zależności funkcyjne i na tej podstawie sprawdza czy baza danych jest w odpowiedniej postaci normalnej?

29/03/2014

Słów kilka na temat Attach to Process

Home

Post z serii ku pamięci, o poleceniu Debug->Attach to Processz, które umożliwia podczepienie się pod już uruchomiony program i jego debugowanie, a które znane jest chyba wszystkim programistom pracującym z Visual Studio. Rzadziej stosowaną i znaną opcją Attach to Process jest możliwość wybrania rodzaju kodu jaki chcemy debugować (Native, Managed, Script...). Służy do tego okno Select Code Type, które pojawia się po wybraniu przycisku Select. Domyślnie typ kodu określany jest automatycznie i w większości wypadków jest to najlepsza opcja, można to jednak zmienić i wybrać debugowanie kodu na przykład tylko dla platformy .NET w określonej wersji.


Problem z tą opcją jest taki, że jak już się jej użyje to łatwo o tym zapomnieć,a Visual Studio zapamiętuje wybrane ustawienia. Załóżmy, że wybraliśmy debugowanie kodu zarządzanego w wersji 3.5. Wszystko fajnie działa, ale po paru dniach chcemy debugować kod dla platformy 4.0. Podczepiamy się pod wybrany proces, a tu nic się nie dzieje, żaden z naszych breakpoint'ów nie zadział, a Visual Studio nie zgłasza żadnych problemów.

I bądź tu mądry człowieku w takiej sytuacji, albo sobie przypomnimy, że zmieniliśmy tą opcję (o ile wiemy jak dokładnie działa) albo będziemy sobie rwać włosy z głowy.

27/03/2014

SizeLimit, PageSize i dokumentacja

Home

W poście wspomniałem o właściwościach DirectorySearcher.SizeLimit oraz DirectorySearcher.PageSize, których poprawne ustawienie zapewnia, że z bazy danych AD można pobrać więcej obiektów niż ustawiony na serwerze limit. Tym razem chciałbym sprecyzować do czego służą obie właściwości bo moim zdaniem dokumentacja nie jest precyzyjna, co potwierdza zresztą spora liczba pytań w Internecie na ten temat.

Otóż SizeLimit określa maksymalną liczbę obiektów jaka może zostać zwrócona w wyniku wyszukiwania (zero oznacza brak limitu) przy czym limit ustawiony na serwerze ma priorytet. PageSize służy natomiast do skonfigurowania stronicowania i wartość różna od zera je włącza. Na przykład wartość 100 oznacza, że obiekty będą zwracane w paczkach po 100, przy czym .NET jest na tyle miły, że samemu obsługuje doczytywanie kolejnych stron.

Teraz spójrzmy na przykład. W bazie danych AD znajdowało się 1580 obiektów spełniających kryteria wyszukiwania, a limit ustawiony na serwerze wynosił 1500. Poniższa tabelka pokazuje ile obiektów zwróci zapytanie w zależności od ustawień.

SizeLimitPageSizeLiczba obiektów w ADLiczba zwróconych obiektówUwagi
0015801500Brak stronicowania + domyślny limit z serwera
10001580100Brak stronicowania + limit określony przez nas
010015801580Stronicowanie włączone
20010015801580Stronicowanie włączone + limit określony przez nas
1002001580100Stronicowanie włączone + limit określony przez nas

Dwa ostatnie scenariusze są trochę zagadkowe. W obu przypadkach obie właściwości są różne od zera, ale liczba zwróconych obiektów jest inna tj. jeśli SizeLimit > PageSize to z AD pobrano wszystkie dostępne obiekty, a w przeciwnym wypadku tyle ile wynosił SizeLimit. Przypuszczam, że DirectorySearcher działa tak, że pobiera dane póki nie zostanie przekroczony limit. W pierwszym przypadku przy pobieraniu kolejnych stron liczba pobieranych obiektów nie przekracza limitu, a więc udało się odczytać wszystko. W drugim wypadku już przy pobraniu pierwszej strony liczba obiektów przekroczyła limit i dalsze pobieranie zostało zakończone. Pewnie można było to zaimplementować inaczej, ale cóż zrobić i po prostu warto o tym wiedzieć.

18/03/2014

Jak napisać szybki program pobierający dane z AD

Home

Post ten dotyczy tematu efektywnego pobierania danych z Active Directory. Załóżmy, że chcemy pobrać listę użytkowników przy czym interesują nas tylko niektóre właściwości, które ich opisują. Pokażę trzy niewiele różniące się z pozoru sposoby odczytania potrzebnych nam danych. Pozornie ponieważ te trzy podejścia znacząco różnią się wydajnością. W celu zademonstrowania różnic napisałem prostą klasę ADTester. Zawiera ona tylko jedną metodę Run w parametrach, której określamy tryb działania oraz liczbę obiektów do pobrania. Różnica pomiędzy trybami jest następująca:
  • W trybie szybkim (Mode.Fast) dla każdego obiektu z bazy danych Active Directory pobrane zostają tylko wybrane 4 właściwości, a to dzięki zastosowaniu właściwości DirectorySearcher.PropertiesToLoad
  • W trybie normalnym (Mode.Normal) dla każdego obiektu z bazy danych Active Directory pobrane zostają wszystkie dostępne dla danego obiektu właściwości.
  • W trybie wolnym (Mode.Slow) zamiast użyć danych zawartych w obiektach SearchResult korzystam z metody SearchResult.GetDirectoryEntry.
Poniższa tabela pokazuje czas działania programu w ms w zależności od trybu działania oraz liczby obiektów do pobrania:

maxNumberOfObjectsMode.FastMode.NormalMode.Slow
1003634637507
2004076611600
500797221239323
10001353306075935

W najlepszym przypadku tryb prosty jest 2.7 szybszy niż tryb normalny i prawie 60 razy szybszy niż tryb wolny. Różnica jest wręcz powalająca, a wnioski nasuwają się same.
  • Jeśli z góry wiemy jakie właściwości nas interesują to używajmy właściwości DirectorySearcher.PropertiesToLoad.
  • Korzystajmy z danych zwróconych przez klasę DirectorySearcher w postaci obiektów SearchResult.
  • Tylko jeśli to absolutnie konieczne korzystajmy z metody SearchResult.GetDirectoryEntry. Taka potrzeba zachodzi na przykład wtedy jeśli chcemy zmodyfikować dane w AD.
Na koniec jeszcze jedna uwaga. Wyniki czasu działania programu będą się różnić w zależności od tego gdzie znajduje się serwer Active Directory. W moim przypadku znajdował się on poza krajem. Na koniec zamieszczam kod programu do własnych testów:
public class ADTester
{
    public enum Mode { Fast, Normal, Slow }

    public void Run(Mode mode, int maxNumberOfObjects)
    {
        var ldapPath = "YOUR_LDAP_PATH";

        using (var root = new DirectoryEntry(ldapPath))
        {
            using (var searcher = new DirectorySearcher(root)
                    {
                        Filter = "(&(objectClass=user))", SearchScope = SearchScope.Subtree, SizeLimit = maxNumberOfObjects
                    })
            {
                if (mode == Mode.Fast)
                    searcher.PropertiesToLoad.AddRange(new[]{ "displayName","name", "pwdLastSet","userAccountControl" });

                using (SearchResultCollection searchResult = searcher.FindAll())
                {
                    foreach (SearchResult user in searchResult)
                    {
                        if (mode != Mode.Slow)
                        {
                            var displayName = user.Properties["displayName"];
                            ...
                        }
                        else
                        {
                            var entry = user.GetDirectoryEntry();
                            var displayName = entry.Properties["displayName"];
                            ...
                        }
                    }
                }
            }
        }
    }
}