22/07/2009

Czemu należy używać właściwości SyncRoot?

Home

SyncRoot to właściwość zdefiniowana na poziomie interfejsu ICollection służąca do synchronizowania operacji wykonywanych na kolekcjach przy pomocy słowa kluczowego lock lub jawnie przy pomocy monitora. Czemu jednak należy używać tej właściwości zamiast instancji kolekcji, czyli czemu zalecany jest taki kod:
lock(list.SyncRoot)
{
   ...
}
A nie taki?
lock(list)
{
   ...
}
Kiedy postawiłem sobie to pytanie okazało się, że odpowiedź nie jest dla mnie oczywista. Wizyta w dokumentacji MSDN nic nie pomogła bo udzielone wyjaśnienie należy do grupy tych, które stają się jasne i oczywiste jak już znasz prawidłową odpowiedź ;).

Spędziłem trochę czasu zastanawiając się nad tą kwestią oraz szperając po sieci i doszedłem do następujących wniosków. Należy używać właściwości SyncRoot ponieważ zapewnia ona centralny, dobrze określony, bezpieczny punkt synchronizacji dla kodu zewnętrznego używającego kolekcję jak i dla kodu wewnętrznego kolekcji. Inaczej mówiąc zapewnia to, że każdy kod używa tego samego obiektu do synchronizacji. Bezpieczny w tym sensie, że bardzo łatwo można stwierdzić kto i kiedy uzyskuje dostęp do obiektu synchronizacyjnego - wystarczy ustawić pułapkę w getter-ze właściwości. Synchronizacja bezpośrednio przy użyciu instancji kolekcji czy też na obiekcie this może natomiast doprowadzić to bardzo trudnych do wykrycia zakleszczeń ponieważ nie będzie można łatwo określić kto i w jakim momencie blokuje obiekt. Z drugiej strony jeśli taka semantyka SyncRoot jest z jakiegoś powodu niepożądana kolekcje wydziedziczone z kolekcji bazowej mogą dostarczyć własnej implementacji tej właściwości.

17/07/2009

$find vs $get

Home

Ostatnimi czasy pracowałem nad webową aplikacją mapową, która bardzo silnie wykorzystuje ASP.NET Ajax, a więc nie obyło się bez napisania "kilku" linii kodu w JavaScript. Przy okazji implementowania jednej z funkcjonalności musiałem odwołać się do kontrolki mapowej. Niewiele myśląc napisałem mniej więcej taki kod:
...
var map = $get(MapControlId);
...
Kontrolka oczywiście została znaleziono. Zgodnie z dokumentacją powinna udostępniać funkcję toMapPoint konwertującą współrzędne ekranowe na mapowe. Niestety ale okazało się, że taki kod nie działa ponieważ znaleziona kontrolka nie udostępnia takiej metody.
...
var res = map.toMapPoint(x, y);
...
Moment konsternacji, dokumentacja mówi jedno, a życie pokazuje drugie. Chwila szukania w Internecie i rozwiązanie problemu jak zwykle okazało się trywialne. Zamiast funkcji $get należy użyć funkcji $find. Czym się różnią? Pierwsza z nich to po prostu skrót do użycia dobrze znanej funkcji getElementById służącej do wyszukiwania elementów DOM o podanej wartości atrybutu id.

Funkcja $find służy natomiast do wyszukiwania komponentów o stanowi skrót dla wywołania findComponent. Komponent to moduł programowy udostępniający jakąś funkcjonalność. Komponenty dzielimy na trzy kategorie. Po pierwsze mamy komponenty niewizualne takie jak zegar (ang. timer). Pozostałe dwa typy komponentów w ASP.NET Ajax to kontrolki czyli komponenty wizualne (elementy DOM) oraz zachowania (ang. behaviours), które rozszerzają możliwości istniejących już elementów DOM. Metoda, której potrzebowałem użyć była oczywiście zdefiniowana na komponencie, a nie na elemencie DOM.

03/07/2009

'ltr' -> 'rtl'

Home

Wszyscy jesteśmy przyzwyczajeni do pisania i czytania od lewej do prawej. Przyjmujemy jako pewnik, że menu Start znajduje się w lewym dolnym rogu ekranu, krzyżyk służący do zamykania okna w prawym górnym rogu okna, a krzyżyki służące do rozwijania węzłów w drzewie umieszczane są z lewej strony węzłów itd. Dlaczego o tym piszę? Niedawno zajmowałem się przystosowaniem aplikacji WWW do kultur o orientacji od prawej do lewej. Na warsztat wziąłem kulturę hebrajską. Zainstalowałem odpowiedni pakiet do Windows XP i po przełączeniu ustawień regionalnych i językowych opadła mi szczęka :) Wszystko zostało odwrócone: ikony na pulpicie, położenie poleceń w menu, przycisk Backspace działa jak Delete, po naciśnięciu strzałki w prawo kursor przesuwa się w lewo, menu start jest w prawym dolnym rogu, strzałka do rozwijania list z lewej strony itd. Mały przykład poniżej:



Wracając jednak do aplikacji WWW. Okazuje się, że przestawienie aplikacji w tryb Right to Left jest banalnie proste i sprowadza się do dodania atrybutu dir o wartości 'rtl' na przykład do tagu html. Całą resztą zajmie się przeglądarka (testowałem w IE7 oraz Operze). Poniżej porównanie prostego układu w dwóch orientacjach. Jak widać układ z prawej strony stanowi lustrzane odbicie tego z lewej.



W dużej, komercyjnej aplikacji po zmianie orientacji zauważyłem niewielkie błędy ale można je z pewnością łatwo wyeliminować. W każdym razie wkładając minimum wysiłku można bardzo prosto przełączyć aplikację WWW w tryb od prawej do lewej.

18/06/2009

Xslt jako język programowania

Home

Ostatnio sporo czasu poświęcam poznawaniu nowych narzędzi w Visual Studio 2010 czyli pożytecznej zabawie. Przy tej okazji uczę się również czasami czegoś na temat starszych wersji tego środowiska. Na przykład niedawno zajmowałem się narzędziami wspierającymi pracę z szeroko pojętym Xml'em, a w szczególności z transformacjami Xsl. Obok rzeczy wręcz oczywistych takich jak podświetlenie składni, podpowiadanie - IntelliSense znajdziemy również: profiler, debugger czy podgląd wyniku działania transformacji. Co ciekawe narzędzia te, oprócz profilera, znajdują się również w Visual Studio 2005/2008. Muszę przyznać, że do tej pory nie zdawałem sobie sprawy z tego, że Visual Studio traktuje Xslt jako "normalny" język programowania. Co tu dużo mówić, człowiek uczy się całe życie.

Dla tych co żyli w niewiedzy tak jak ja kilka zdań na ten temat. Zaczynamy od otworzenia pliku z definicją transformacji (z rozszerzeniem *.xslt) albo od dodania go do projektu. We właściwościach otwartego dokumentu (zakładka Properties) mamy do wypełnienia dwa pola: Input oraz Output. W pierwszym wskazujemy dokument Xml do przekształcenia, a w drugim plik wynikowy.



Analogicznie można zacząć od otworzenia pliku Xml. W tym przypadku na zakładce Properties będziemy mieli do wypełninia pola: Stylesheet oraz Output. W pierwszym wskazujemy plik z transformacją, a znaczenie drugiego jest takie same jak wcześniej.

W momencie kiedy mamy otworzony plik z transformacją albo plik Xml na pasku menu pojawi się element o nazwie XML.



Z tego menu może po pierwsze wybrać polecenie Show XSLT Output, które odpali transformację i pokaże nam jej wynik. Dużo ciekawsze jest jednak polecenie Debug XSLT, które umożliwia śledzenie wykonania transformacji.

Pułapki umieszczamy w kodzie transformacji dokładnie w taki sam sposób jak w kodzie programu napisanego w C#. Co więcej pułapki możemy też postawić w dokumencie Xml. Funkcji tej można użyć kiedy interesuje nas ściśle określony węzeł w dokumencie i chcemy aby debugger zatrzymał się kiedy będzie przetwarzany. Bardzo przydatne jest to, że na bieżąco możemy obserwować jak generowany jest plik wynikowy. Kod transformacji lub dokument Xml możemy teoretycznie modyfikować w czasie działania transformacji ale nie odniesie to żadnych skutków.



W Visual Studio 2010 pojawiła się jeszcze możliwość profilowania transformacji (w menu XML dodane zostało polecenie Profile XSLT). Możemy sprawdzić, wykonanie której część kodu transformacji zajmuje najwięcej czasu itd. Okno z raportem z wynikami profilowania zostało przedstawione poniżej:


04/06/2009

Bardzo użyteczne narzędzie do pracy z WMI

Home

Przeglądając dzisiaj fora internetowa, dotyczące platformy .NET, w odpowiedzi na jedno z zadanych pytań znalazłem wzmiankę o bardzo użytecznym narzędziu WMI Code Creator v1.0. Narzędzie to pozwala na wygenerowanie kodu używającego WMI (ang. Windows Management Instrumentation) do wykonywania różnego rodzaju zadań zarządzania: odczytywanie danych, oczekiwanie na zdarzenia WMI czy wywoływanie metod z klas WMI.

WMI nie jest za pewne narzędziem używanym w codziennej pracy ale mogącym się czasem przydać. Przy pomocy tej technologii możemy dobrać się do szczegółowych inforamacji na temat BIOS'u, procesora, dysków i innych urządzeń, procesów, usług oraz najróżniejszych ustawień systemu operacyjnego. WMI posługuje się dobrze znanymi pojęciami takimi jak: przestrzenie nazw, klasy, metody, zdarzenia i właściwości. Przestrzenie nazw zawierają klasy dotyczące poszczególnych obszarów zarządzania. Klasy modelują różne byty w tych obszarach. Właściwości tych klas to różne parametry konfiguracyjne. Na przykład dla klasy modelującej procesor możemy odczytać jego rodzinę, producenta czy liczbę rdzeni. Dla klasy modelującej proces została zdefiniowana metoda pozwalająca go zamknąć. Przykładem zdarzenia na jakie można oczekiwać jest natomiast zmiana statusu usługi.

Z poziomu platformy .NET do komunikacji z WMI służą klasy z przestrzeni nazw System.Management. Ich użycie nie jest bardzo skomplikowane, główna trudność polega na mnogości przestrzeni nazw i klas WMI. Nie sposób tego spamiętać. Tutaj z pomocą przychodzi wspomniane narzędzie. Przy jego pomocy możemy wybrać interesującą nas przestrzeń, potem klasę i jej właściwości, a następnie wygenerować kod w jednym z trzech języków: C#, Visual Basic .NET, Visual Basic Script, który odczyta parametry jakie wybraliśmy, wywoła metodę lub będzie oczekiwał na zdarzenia WMI. Co bardzo przydatne WMI Code Creator v1.0 pozwala podejrzeć wartości wybranych właściwości.